آب بینیآب بینى یعنی اخلاط بینی که احکام آن در بابهاى طهارت، صلاة، صوم و اطعمه و اشربه آمده است. ۱ - حکم درون بینیدرون بینى، باطن بدن محسوب مىشود، بنابر این اگر آب بینى با خون تماس پیدا کند، ولى پس از بیرون آمدن از بینى، آلوده به خون نباشد، پاک است. این یک حکم کلی است که در جمیع بواطن بدن انسان صادق است. امام خمینی در کتاب تحریرالوسیله در این خصوص مینویسد: «ملاقاة ما فی الباطن بالنجاسة التی فی الباطن لا ینجّسه، فالنخامة اذا لاقت الدم فی الباطن وخرجت غیر متلطّخة به طاهرة. نعم، لو ادخل شیء من الخارج ولاقی النجاسة فی الباطن، فالاحوط الاجتناب عنه، و ان کان الاقوی عدم لزومه.» [۲]
موسوعة الامام الخمینی، ج۲۲، تحریرالوسیلة، ج۱، ص۱۲۹، کتاب الطهارة، القول فی کیفیة التنجس بها، مسالة ۱۰.
چیزی که در باطن بدن با نجاستی که در باطن است ملاقات میکند نجس نمیشود، بنابراین خلطی که در باطن بدن با خون ملاقات نموده ولی وقتی که بیرون میآید آلوده به خون نباشد پاک است. البته اگر چیزی از خارج به داخل وارد شود و در داخل به نجاست برسد (و سپس بدون آلودگی بیرون بیاید) احتیاط آن است که از آن اجتناب شود؛ اگرچه بنا بر اقوی اجتناب لازم نیست.۲ - احکام خلط بینی۱) فروبردن اخلاط بینى در حال روزه چنانچه وارد فضاى دهان نشود و به عمد نباشد، بلکه حتى به قول مشهور اگر عمدى هم باشد، روزه را باطل نمىکند. امام خمینی همسو با مشهور میفرماید: «همچنین (روزه باطل نمیشود به واسطه) فرو بردن اخلاطی که به فضای دهان نرسیده است، و بنا بر اقوی بین آنچه از سر فرود آید و یا از سینه بیرون آید فرقی نیست.» [۳]
موسوعة الامام الخمینی، ج۲۲، تحریرالوسیلة، ج۱، ص۳۰۲، کتاب الصوم، القول فیما یجب الدمسک عنه، مسالة ۱۷.
۲) در این که فروبردن اخلاط پس از ورود به فضاى دهان موجب بطلان روزه مىشود یا نه، اختلاف است؛ امّا فرو بردن آن پس از خروج از فضاى دهان، موجب بطلان روزه و از جهت خباثت ،حرام است. در این باره در تحریرالوسیله آمده است: آنچه (اخلاطی) که به فضای دهان رسیده است را باید بنا بر احتیاط (واجب) فرو نبرد.» [۶]
موسوعة الامام الخمینی، ج۲۲، تحریرالوسیلة، ج۱، ص۳۰۲، کتاب الصوم، القول فیما یجب الدمسک عنه، مسالة ۱۷.
و در این صورت که «اخلاط به فضای دهان رسیده و بعد فروبرده به احتیاط واجب قضا و کفاره دارد.» و اگر اخلاط از دهان بیرون آید و بعد آن را فروبرد، روزهاش باطل میشود.» [۸]
موسوعة الامام الخمینی، ج۲۲، تحریرالوسیلة، ج۱، ص۳۰۲، کتاب الصوم، القول فیما یجب الدمسک عنه، مسالة ۱۷.
۳) انداختن آب بینى در مسجد، مکروه و پاک کردن مسجد از آن در حال نماز، جایز است. ۳ - حرمت بلعیدن آب بینی حیواناتدر خصوص بلعیدن نخامه حیوانات تحریرالوسیله میگوید: «لا اشکال فی حرمة القیح و الوسخ و البلغم و النخامة من کلّ حیوان.» [۱۱]
موسوعة الامام الخمینی، ج۲۳، تحریر الوسیلة، ج۲، ص۱۷۴، کتاب الاطعمة و الاشربة، القول فی الحیوان، مسالة ۳۶.
چرک زخم و چرک بدن و بلغم و اخلاط سر و سینه هر حیوانی بدون اشکال حرام است.۴ - پانویس۵ - منبع• فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام،ج۱، ص۹۳. • ساعدی، محمد، (مدرس حوزه و پژوهشگر) ، موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی |